„Karmel" wyreżyserowany przez Libijkę Nadine Labaki, to film, o którym się mówi, że pokazuje przeplatające się losy kilku przyjaciółek. W materiałach promocyjnych opisuje się je tak:

Nisrine ma za chwilę poślubić konserwatywnego Muzułmanina, ale od dawna nie jest już dziewicą. Jamale, aktorka, za wszelką cenę stara się zatrzymać czas. Rima  - tłumi w sobie pociąg do kobiet, aż któregoś dnia kobieta z jej marzeń wchodzi do salonu piękności, w którym Rima pomaga. Rose odrzuca zaloty starszego gentlemana, by dalej opiekować się starszą siostrą. I Layale, energiczna właścicielka salonu, dzięki której wszystko się kręci, wplątana w beznadziejny - choć fragmentami niezwykle satysfakcjonujący - związek z żonatym mężczyzną.

I w zasadzie tyle, po jednym zdaniu, można powiedzieć o tych postaciach. Nie wiemy nic o ich przeszłości, teraźniejszość pokazana jest wyłącznie fragmentarycznie, a przyszłość? film urywa się bez puenty. Postaci z osobna są enigmatyczne, razem - tworzą bogaty obraz.

Drugim bohaterem filmu jest salon kosmetyczny, miejsce obce mężczyznom. Depilacja karmelem, czesanie, strzyżenie, malowanie oczu etc. - czynności te są pokazane w wielkich zbliżeniach.

Trzecim bohaterem filmu są dialogi i gesty. W tym świecie wszystko musi być jakoś opowiedziane, skomentowane, choćby przez wzruszenie ramion czy „zrobienie miny".

Losy kobiet, zabiegi kosmetyczne, gwar wypowiedzi cały czas się przeplatają, nachodzą na siebie i nie układają się w akcję, jakiś ciąg logiczny. Warto zatem na ten film spojrzeć jako na swoisty palimpsest, przenikanie się, tworzący ozdobny, bogaty, migotliwy obraz Kobiety. Obraz, w którym mogą przejrzeć się również Europejki. Obraz-symbol, którego nie przekładajmy na proste interpretacje socjologiczne, polityczne czy feministyczne.